Ik heb het vaak gezegd; “Ik kan niets! Ik deug niet! Ik ben dom. Ik ben stom! Ik ben nergens goed voor! Ik ben lelijk! Ik ben een loser! Ik ben waardeloos! Ik zal nooit slagen in dit leven!”

Man! Wat heb ik dat vaak gezegd maar pas geleden, een paar dagen terug, kwam ik er achter dat er één ding was waar ik het allerbest in ben! Ik, ja ja… Ik! De kneus zoals hierboven beschreven, is de ALLER BESTE ACTEUR die er bestaat!
Ik ben zo ontzettend goed in acteren. Zo goed dat ik zelfs mezelf heb laten geloven dat het bij tijden en wijlen wel redelijk met me ging ding. Dat er een opwaartse spiraal zat in het scenario van mijn leven en dat die opwaartse spiraal zou leiden tot een ‘Happy End’. Ik zweer het je! Ik verdien een Oscar.

Terug kijkend op mijn leven kan ik eigenlijk maar weinig tot niets benoemen dat ik echt voor mezelf heb gedaan, dat heeft geleidt tot iets wat mij persoonlijk iets heeft opgeleverd. Iets waar ik echt wat aan heb. Iets waar ik trots op kan zijn. Iets van waarde.

De eerste 18 jaar van mijn leven was ik vooral een ‘Speeltje’ voor grote mensen. Ze konden me als een lappenpop overal mee naar toe sleuren, er heerlijk tegen aan schoppen, me seksueel misbruiken, me martelen, me mishandelen, me verwaarlozen, me uitlenen, met verhuren, me een andere identiteit geven en me vernederen. Misschien dat ik nog iets vergeten ben maar dit zijn de dingen die me toch nog wel zijn bij gebleven. Maar ja, ik noem dit alleen maar op om aan te tonen dat dit een periode waarin ik zelf niets kon doen ten behoeven van me zelf. Er werd voor mij bepaald wat ik moest doen, met wie ik het moest doen, waar ik het moest doen, in welke hoedanigheid ik het moest doen en hoe lang ik het moest doen. Het enige waar ik wél wat invloed op had waren de mishandelingen. Of die méé of tegen zouden vallen. In die zin kon ik dus wel iets doen ten behoeve van mezelf. Mishandelingen hingen namelijk af van hoe ‘braaf en meewerkend’ ik was. Al het andere, dat werd door anderen bepaald. Maar ok, dat is slechts de eerste 18 jaar van mijn leven.

Grote veranderingen in mijn leven waren onder anderen:

– Ik raakte gok verslaafd.
Ik leerde jongens van mijn leeftijd kennen. Ik wilde toch ergens bij horen en trok dus op met de verkeerde mensen. Alhoewel… niet zo zeer de verkeerde mensen maar ik liet me wel door hen beïnvloeden. Zo raakte ik aan het gokken verslaafd. In deze periode kwam er helemaal niets van mij terecht want mijn leven bestond alleen uit gokken en uit criminaliteit en (illegale) handel om aan geld te komen om mezelf te kunnen voorzien in het gokken. Met andere woorden. Dit is niet in de goede zin van het woord, ten behoeve van mezelf geweest.

– Ik kreeg mijn eerste serieuze relatie waarin ik gedurende 6,5 jaar in afgetuigd werd.
Ik leerde een meisje kennen. Zij zat op het meisjes internaat in Zetten. Al heel snel gingen wij samen wonen maar toen bleek al snel dat zij een zogenaamd agressie probleem had. Volgens haar zelf een afwijking in haar rechter hersenhelft waar ze niets aan kon doen en daardoor kon het voorkomen dat ze uit het niets ineens heel agressief werd. Ik was hiervan elke keer het doelwit. Ik werd op regelmatige basis zo enorm mishandeld, dat ik hierdoor regelmatig op de EHBO terecht ben gekomen. Veel mensen vroegen me waarom ik nooit bij haar weg ben gegaan. Voor een deel hield ik van haar en tegelijkertijd was ik bang om alleen te zijn. Het enige wat deze relatie mij opleverde was dus dat ik niet alleen was. Verder alleen maar ellende en een hoop ruzie en mishandeling.

– Ik kickte af van het gokken.
Na 7,5 jaar gok verslaafd te zijn geweest ben ik naar Heesteroord in Ermelo gegaan om af te kicken van het gokken. Ik heb daar 9 maanden intern gezeten en ben daar volledig afgekickt weggegaan. Ik moet eerlijk zeggen. Da’s iets waar ik wel trots op ben en wat wel degelijk ten goede van mezelf is geweest. Helaas, zit er wel een heel groot nadeel aan vast en dat is het volgende punt.

– Ik leerde mijn vrouw kennen.
In Ermelo leerde ik mijn vrouw kennen. Wij zijn direct samen gaan wonen nadat we uit Ermelo weggingen. Na ongeveer 1,5 jaar raakte mijn vrouw zwanger.

– Ik kreeg een kind.
Onze dochter werd geboren.

– We gingen scheiden en mijn dochter werd me afgepakt.

– Ik heb mezelf 5 keer van het leven proberen te beroven.
– Ik heb mijn laatste vriendin leren kennen.
– Ik ben mijn laatste vriendin verloren aan zelfmoord.
– Ik leer mijn kind kennen op haar 13e jaar.
– Ik ga na 16 jaar eindelijk weer aan het werk.
– Ik ga na 13 jaar op een klein klote kamertje te hebben gewoond, eindelijk in een normaal huis wonen in de hoop dat mijn leven eindelijk eens vorm kan gaan krijgen en ik het contact met mijn dochter nog verder kan uitbreiden en ontwikkelen.
– Ik verlies mijn werk weer door alle shit in mijn hoofd.
– Ik verlies mijn dochter weer op haar 18e jaar.
– Ik vind eindelijk een goede hulpverlener.
– Ik verlies die goede hulpverlener weer door mijn zorgverzekeraar.