Tags
angst, pijn, schoonmaken, slaaf, stalen bal, Vakantie, vernedering, visite
Dit soort dingen waren aan de orde van de dag zodra je ook maar even alleen kon zijn met mij. Gelukkig hoefde ik alleen in het weekeinde maar meisjeskleren aan en kon ik de rest van de week gewoon mijn eigen kleren dragen.
Doordeweeks had ik het altijd heel erg moeilijk. Ik wist namelijk nooit van te voren wanneer jij dienst had maar vreemd genoeg had jij meestal in het weekeinde dienst. Ik weet niet of jij dat zo regelde maar het kwam wel erg vaak voor. Smorgens als ik opstond en er een andere leiding dienst had, was steevast mijn eerste vraag wie er smiddags dienst zou hebben als ik terug kwam van school. Er klonk altijd een heel diepe zucht van verlichting als ik hoorde dat jij geen dienst had die dag. Dat betekende namelijk een dag waarop ik eens geen seksuele handelingen hoefde te verrichten. Ook vonden er geen mishandelingen en vernederingen plaats als jij er niet was want de andere groepsleidingen waren heel erg aardig. Wat ik niet snap is dat zij nooit ook maar iets in de gaten hebben gehad. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ik nooit eens een bepaald soort uitstraling had als jij weer dienst had. Meestal waren er namelijk 2 groepsleidingen tegelijk in dienst en zij moeten in mijn beleving gezien hebben dat ik angst, verdriet of wat dan ook uitstraalde. Natuurlijk was ik een ster in het verbergen van mijn verdriet. Ik moest wel! Deed ik dat namelijk niet dan waren, de eerstvolgende keer dat wij alleen waren, de mishandelingen niet van de lucht. Maar toch, ik blijf er bij dat ik het niet snap.
Maar goed, toch maar weer even verder over wat voor vuile hond je was. In het begin was het ‘slechts’ zo dat ik je alleen hoefde te bevredigen en dat jij je lusten op mij botvierde. Alsof dat al niet erg genoeg was, kwam er niet veel later dus ook vernedering en mishandeling bij. Erger zal het toch niet kunnen zou je denken. Nou, daar had ik het mooi mis.
Er brak een vakantie aan. Welke weet ik niet meer maar het was vakantie. Net zoals in het weekend gingen kinderen naar hun ouders toe. Het internaat bleef in principe open want in andere gebouwen op het terrein waren nog meer groepen gevestigd en natuurlijk waren er meer kinderen die geen ouders hadden dan alleen ik. Op een dag kwam er een groepsleiding naar me toe en vroeg of ik even mee wilde komen naar kantoor. Ik liep mee en bij binnenkomst zag ik jou ook weer zitten. De andere leiding vroeg ineens aan me: “Zou je het niet leuk vinden als je deze vakantie mee mag met ***? “. Hij bedoelde hier jou mee dus. Ik schrok me een ongeluk want als er iets was wat ik niet wilde, dan was het wel mee met jou naar huis of op vakantie. Het gebeurde kennelijk wel vaker dat een kind mee ging op weekend of vakantie met zijn of haar mentor. Terwijl de vraag aan mij gesteld werd keek je me recht in mijn ogen aan. Ik probeerde er nog onder uit te komen door te zeggen dat ik dat niet wilde omdat ik in Doetinchem niemand kende en ik hier wel een paar vriendjes had waar ik in de vakantie graag mee wilde spelen. Jij zei toen: “Die zijn er over twee weken ook nog wel als we weer terug komen! We maken er samen gewoon een leuke vakantie van! Niet dan?“. Ik durfde zoals gewoonlijk niet te weigeren en gaf er dus maar aan toe. Voor mijn gevoel tekende ik toen mijn doodvonnis. Ik liep het kantoor uit en rende naar boven naar mijn kamer. Ik plofte tussen mijn knuffeldieren op mijn bed neer en begon te huilen. Het vooruitzicht dat ik twee weken lang met jou mee ging was ondragelijk en beangstigend voor me. “Wat zou hij in die twee weken tijd wel allemaal met me kunnen doen?” dacht ik. Ik was enorm bang geworden hierdoor want als we op het internaat zouden blijven, dan was er in ieder geval nog af en toe even een moment dat je niet bij me was maar dat zou dan wel anders zijn. Ik was onbekend in Doetinchem en kon dus nergens naar toe. Niet even buiten spelen of mijn toevlucht zoeken naar mijn slaapkamer. Ik was voor de aankomende twee weken volledig aan jou overgeleverd.
Ik weet niet hoe lang ik op bed heb liggen huilen maar op een gegeven moment ging mijn slaapkamerdeur open. Jij kwam binnen en deed de deur weer achter je dicht. Je ging op de rand van mijn bed zitten. “Jij dacht zeker dat je er onder uit kon komen of niet soms?” zei je tegen mij. Ik stamelde wat want ik wist niet echt goed wat ik moest antwoorden op deze vraag. Ik was ook bang om antwoord te geven want ik had wel in de gaten dat je ontzettend boos op me was. “De volgende keer als er nog eens zo’n vraag word gesteld door iemand anders, dan geef je gewoon blij en enthousiast antwoord. Heb je dat begrepen?” zei je. Ik zei dat het me speet en beloofde plechtig dat ik dat in het vervolg zou doen. Ineens uit het niets gaf je me een enorme stoot midden in mijn kruis. “Hier heb je wat om te huilen!” zei je. Je stond op en nog voor je mijn slaapkamerdeur weer open deed zei je: “Als je straks beneden komt en ze vragen waarom je gehuild hebt, dan zeg je gewoon dat dat is omdat je het jammer vind dat je niet met je vriendjes kan spelen in de vakantie”.
Ik lag krom van de pijn op mijn bed te huilen en kon bijna geen woord meer uitbrengen want je had me enorm hard geslagen. Je liep de deur uit en deed hem weer achter je dicht.
Een tijdje later, nadat de pijn gezakt was, ging ik weer naar beneden omdat het etenstijd was. Ik was even bang dat de andere groepsleiding zou gaan vragen waarom ik gehuild had want dit was nog duidelijk zichtbaar. Maar nee, de andere groepsleiding kreeg niet eens de mogelijkheid om het te vragen, want jij zélf stelde die vraag aan mij in het bijzijn van iedereen. Ik schrok hier enorm van maar herinnerde me nog heel goed wat jij boven had gezegd tegen mij. Ik ratelde het antwoord zoals jij me dat had voorgekauwd braaf op. Jij zei nog iets in de trend van dat ik me geen zorgen hoefde te maken want we zouden heel leuke dingen gaan doen in de vakantie. Ja ja! Heel leuke dingen. Tuurlijk!
De vakantie brak aan. Smorgens, nadat alle kinderen naar huis waren, maakte wij ook aanstalten om weg te gaan. Ik had mijn tassen al ingepakt en beneden bij de deur neergezet. Ik had kleren, een paar stripboeken, tandenborstel en 3 knuffeldieren ingepakt. We wachtte net zo lang met weg gaan tot de laatste groepsleiding ook naar huis was gegaan. Mijn groep werd namelijk afgesloten want er was niemand meer de aankomende twee weken. We liepen naar de deur en ik pakte mijn tassen van de vloer. Je rukte ze uit mijn handen en gooide ze in mijn kastje verderop in gang. (Iedereen had een eigen kastje in de gang voor schoenen, jas en schooltas en zo) “Deze heb je de aankomende twee weken niet nodig. Ik heb alles wat jij nodig hebt al ingepakt.” zei je. Mijn God! Ik zag het al weer helemaal voor me. Alle tijd die ik bij jou zou zijn, zou ik alleen maar meisjeskleren moeten dragen. De tranen sprongen in mijn ogen maar probeerde ze te onderdrukken. Ik was veel te bang dat je weer kwaad zou worden. Voorzichtig vroeg ik nog even aan je of ik dan wel mijn knuffeldieren mee mocht nemen maar dat vond je niet nodig.
Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet omschrijven maar zonder knuffeldieren naar hem toe gaan vond ik misschien nog wel erger dan het vooruitzicht op twee weken lang in meisjeskleren rond lopen. Ik was zo verslingerd aan mijn knuffeldieren. Altijd als ik me verdrietig, bang of eenzaam voelde, dan ging ik naar mijn slaapkamer en ging op bed liggen met mijn knuffeldieren. Dit hielp mij echt enorm. Ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ik met mijn verdriet, angst en eenzaamheid bij mijn knuffeldieren terecht kon. Ik praatte dan heel veel met ze en in gedachten hoorde ik dan allerlei geruststellende dingen. Het voelde voor mij net zo echt als echte mensen. Ik denk zelfs nog wel beter dan dat! Ik vond het verschrikkelijk dat je mijn knuffeldieren in die donkere kast had gegooid. Altijd als ik van mijn slaapkamer weg ging, dan zette ik mijn knuffeldieren zo op mijn bed neer dat ze uitkeken op iets leuks. Een leuke poster of zo of ik zette ze zo neer dat ze elkaar gezellig konden aankijken. Ook liet ik savonds als ik er zelf niet was, altijd een lampje aan zodat ze niet in het donker hoefde te zitten. Nu lagen ze voor oud vuil in een hoekje van mijn kastje, op de vloer en in het donker. Verschrikkelijk vond ik dat.
Ik vroeg aan je of ik eerst nog even naar de WC mocht voordat we zouden gaan. Dat was goed en terwijl ik dat deed, liep jij nog even wat deuren na om te zien of ze wel goed afgesloten waren. Op de terugweg van het toilette liep ik langs mijn kastje. Ik zag jou niet staan en dus greep ik mijn kans. Een van de knuffeldieren was een klein knuffeldiertje. Het was een donkergekleurd hondje met van die witte flapoortjes en die was gemakkelijk en snel onder mijn trui en onder mijn oksel te verstoppen. Ook liet ik de deur van mijn kastje op een kiertje staan. Dan zou er in ieder geval nog een beetje licht naar binnen stralen. Ik liep weer naar de deur toe. Jij was inmiddels klaar met afsluiten en we gingen weg. Ik was heel blij dat ik toch stiekem één van mijn knuffeldieren had weten mee te nemen en voelde me van de ene kant weer een beetje ‘veilig’ omdat ik dat knuffeldiertje bij me had maar van de andere kant was ik bang dat je er achter zou komen en boos zou worden. Maar ja, er was inmiddels al geen weg meer terug. Naast jou zittend in de auto, pakte jij een jas van de achterbank af en legde die over je schoot heen. Je deed je broek los en terwijl we gingen rijden moest ik je al weer van onder je jas met mijn hand bevredigen. Onvoorstelbaar dat je zelfs dit moment aangreep om aan je trekken te komen.
Bij jou thuis aangekomen viel me op dat het best een rommel was.
Ook zag het er niet echt schoon uit. Het rook er muf en er hingen luxaflex voor de ramen. Je bracht me direct naar je slaapkamer en ik moest me direct al weer omkleden. Van top tot teen was ik in ‘no-time’ weer een meisje. Mijn knuffeldiertje had ik in mijn sok gestopt en toen in een van mijn broekspijpen in de hoop dat je hem niet zou vinden. Toen ik weer beneden kwam zag ik dat je de TV aan had gezet en dat er een pornofilm op stond. Je maakte me even een beetje wegwijs in jou huis. Je vertelde me waar alles stond en direct al mocht ik weer je ‘slaafje’ uithangen. Ik moest boterhammen voor je smeren en drinken voor je inschenken. Ik deed dit natuurlijk en bracht het naar je toe. Jij zat met je broek al weer open op de bank naar die film te kijken en nam je brood en drinken aan. Je trok me aan mijn arm naast je op de bank en duwde mijn hoofd direct weer in je kruis. Inmiddels wist ik wel wat je van me verwachtte en deed precies wat ik al zo vaak had gedaan. Toen ik ‘klaar’ was en jij je brood op had zei je me dat je even een uurtje zou gaan slapen op de bank. Ik moest in de tussen tijd de afwas doen, de keukenkastjes uitsoppen, de koelkast schoonmaken en de vloer dweilen. Het moest ‘spik en span’ zijn en ik moest er klaar mee zijn als jij wakker zou worden. Zo niet dan zouden de gevolgen voor mezelf zijn. Ik dus als een bezetene aan de gang want ik moest en zou het op tijd af krijgen. Het was extra moeilijk om dit allemaal te doen want ik moest van mezelf zo min mogelijk lawaai maken omdat ik bang was dat jij anders heel snel wakker zou worden terwijl ik nog niet klaar zou zijn. Als ik het dan nog niet af had dan zou er weer van alles en nog wat gebeuren.
Ik dus als een razende Roeland door die keuken heen. Afwassen, de keukenkastjes uitruimen en uitsoppen, de koelkast uitruimen en uitsoppen en uiteindelijk de vloer dweilen. Nadat ik klaar was controleerde ik alles nog een paar keer heel goed. In mijn beleving was alles heel erg netjes schoon en ik haalde dus opgelucht adem. Niet veel later werd jij wakker. “En, is de keuken schoon?” vroeg je aan me. “Ja alles is heel netjes schoon!” zei ik met een bijna trotse stem. Het enige waar ik eigenlijk op hoopte was het meest simpele wat ik kón verwachten nadat ik zo druk voor je was geweest. Ik hoopte diep van binnen op een complimentje. Niet meer en niet minder dan dat! Je liep alles langzaam na en keek of alles wel echt goed schoon was. In eerste instantie leek het er op dat ik alles goed schoon had gemaakt. “Eens even kijken of je wel écht goed schoon hebt gemaakt!” zei je nadat je alles langs was gelopen. Met je vinger ging je over de bóvenkant van de keukenkastjes die boven het aanrecht hingen. Je veegde er over heen en je toonde mij een vinger vol stof. “Toch niet zo schoon als je dacht he?!” zei je op een heel rare toon. Ik schrok me wild want ik had nooit verwacht dat je daar ook zou controleren omdat ik daar domweg niet bij kon. Ik had al moeite met de bovenste plankjes van die kastjes. De angst schoot me daardoor ook direct weer om het lijf want nu zou ik er dus wel weer van langs krijgen dacht ik.
Je nam me mee naar de woonkamer en begon mijn kleren uit te trekken. Alles behalve mijn pruik en schoenen ging uit. Je ging op de bank zitten en ik moest voor je komen staan. “Eens kijken of we een manier kunnen bedenken waarop je beter je best gaat doen!” zei je op een cynische toon. Vanonder een kussentje in de hoek van de bank haalde je een klein leren riempje te voorschijn. Er zaten twee roestvrijstalen ringen aan vast. Je trok mij dichter naar je toe en begon dat riempje om mijn scrotum om te doen. Je deed me er heel veel pijn mee want je trok het riempje heel strak aan. Ik werd natuurlijk weer enorm bang want ik wist niet wat er zou gaan gebeuren. Dit had je namelijk nog niet eerder bij me gedaan. Toen je daarmee klaar was haalde je onder dat kussentje ook nog een lang dun wit koord vandaan en een ketting met daaraan een zwarte bal. De ketting was ongeveer 25 cm lang en de bal was ongeveer zo groot als een tennisbal en bleek van staal te zijn. Eerst bond je het koord vast aan één van de roestvrijstalen ringen en vervolgens pakte je die ketting met die bal er aan. Aan de ketting zat zo’n sluiting die ook aan het uiteinde van een hondenriem zit en die klikte je aan de andere ring aan het riempje. Vervolgens liet je de bal ineens vanuit je handen, in de richting van de grond vallen. Er schoot ontzettend veel pijn door mijn scrotum en onderbuik heen. De bal was zwaar. Té zwaar. Als een soort van reflex greep ik met beide handen naar die bal en met dat ik dat deed kreeg ik een stomp in mijn maag van jou. Ik zakte door mijn knieën van de pijn en begon te huilen. “OPSTAAN VIEZE HOER! OPSTAAN!” schreeuwde je tegen me. Ik kon echt niet opstaan want ik had te veel pijn. Terwijl de tranen over mijn wangen rolde stond je op en trok je me aan mijn haren omhoog. Direct voelde ik weer het gewicht van die bal. Wat deed het me zeer. Ik had maar zelden zoveel pijn gevoeld. Je liep naar de gang toe en haalde uit een kast een stofzuiger tevoorschijn. Deze gaf je aan mij en zei: “Begin maar met de woonkamer en de gang! Alles moet tot in de puntjes schoon zijn want we krijgen vanavond visite!“.
Ik schrok enorm. “Visite?!” dacht ik bij mezelf? Er gingen allerlei gedachten door me heen. “Hoezo visite? Wat voor visite? Visite voor wie?” dacht ik in mezelf. Ik durfde natuurlijk niets aan je te vragen dus ik bleef maar denken en denken wat er toch in Godsnaam voor visite kon komen die avond. Terwijl ik met enorm veel pijn in mijn lijf, zo goed en zo kwaad als het kon, druk aan het stofzuigen was kwam er ineens een soort van geruststellende gedachte in me op. “Als er vanavond visite komt, dan kan ik mijn gewone kleren weer aan en hoef ik even niks bij hem te doen.” Wat jij namelijk al die keren bij en met mij had gedaan, had ik altijd voor iedereen moeten verbergen. Dus ja, het was eigenlijk wel goed dat er visite kwam want in mijn beleving zou jij me nooit zo behandelen als er anderen bij waren. Dat had je immers nooit gedaan. Enigszins opgelucht ging ik verder met stofzuigen. Die bal aan die ketting zorgde niet alleen voor veel pijn aan mijn scrotum maar ook sloeg deze bij elke stap die ik deed, tegen mijn scheenbeen aan. Lopen was er daardoor al zowat niet meer bij. Het was meer over de vloer schuiven wat ik deed. Dit in de hoop dat die bal niet steeds zo heen en weer zou slingeren.
Zodra je ook maar even zag dat ik een stukje over sloeg dan gaf je een ruk aan het koord. Iets wat mij heel erg zeer deed. Je wees dan de plek aan die ik over het hoofd had gezien en zei: “Daar ben je nog een plek vergeten! Ik zou maar iets beer opletten anders hang ik nog zo’n bal aan je zak!“. Uit angst dat je dat zou doen deed ik extra hard mijn best en gelukkig hing je er niet nog zo’n stalen bal bij. Ik denk eerlijk gezegd dat ik dat dan ook niet aan had gekund. Ik weet het natuurlijk niet precies maar ik schat dat die bal 1,5 a 2 kilo woog. Toen ik klaar was mocht ik drinken uit de koelkast pakken en eindelijk even gaan zitten. Ik dacht slim te zijn en legde die bal op de zitting van de fauteuil waar ik in was gaan zitten. Hierdoor hing het gewicht in ieder geval niet meer aan mijn lijf en deed het dus minder zeer. Terwijl ik daar zat keek ik overal en nergens behalve naar jou en naar de TV. Ik zat daar een tijdje en dacht aan alles wat er de aankomende twee weken misschien zou kunnen gebeuren. Ik voelde me intens ongelukkig, vernederd, bang en verdrietig. “Hoe kon jij toch in Godsnaam zo met mij om gaan?! Wat had ik jou ooit aangedaan dat je mij dit allemaal aan deed?” waren slechts een aantal van mijn gedachten. Ineens stond je op, liep voor mij langs en gaf die bal die op de zitting lag een klap zodat deze ineens in volle vaart van de zitting af viel. Terwijl ik bijna door de grond ging van de pijn, bulderde jij het uit van het lachen. “Jij dacht zeker slim te zijn he!?” zei je op een gemene manier.
Word vervolgt
Antoine Claudel 
Half gelezen moet nu stoppen …………lees weer verder als ik dit weer heb laten bezinken ……….. VRESELIJK ………… VRESELIJK ……….. IK KAN GEEN WOORD BEDENKEN ……………. VOOR DEZE PRAKTIJKEN ……..er bestaat geen woord voor !
Weet nog geen WOORD OM DE PRAKTIJKEN VAN DEZE Vreselijke SADIST………..TE OMSCHRIJVEN ……… !
Sterkte Man…………… wat ben jij sterk………… en een goed mens……….. wat een eenzaamheid…………… voor jou ……….. ik herken die eenzaamheid……….. en dat sliep uit ………… in vorige berichten die ik las ………… kwam bij mij boven dat mijn verwekker en oudste broer dat ook bij mij deden ……………… kwam ineens boven die pesterige grijns en toon in hun stem ……….. en dan die 2 wijsvingers langs elkaar strijken ……….. en dan inderdaad sliep uit …………… weet niet hoe vaak ze dat achter elkaar zeiden ………… IN IEDERGEVAL TE VAAK………….. !
Ik vind het zelf ook moeilijk om de juiste woorden te vinden om dit soort dingen te omschrijven. Niet dat er uiteindelijk geen goed te volgen geheel geschreven staat maar meer in de zin van het steeds maar weer opnieuw aanpassen van wat ik schrijf.
Ik vind het erg lastig om dingen later terug te lezen en het gevoel krijgen dat ik een pornografisch verhaal zit te lezen. Omdat ik lang niet alles kan opschrijven lijkt het soms dat ik dingen zoals seksuele handelingen zonder tegenstribbelingen deed. Natuurlijk is dat ook zo maar wel onder invloed van een hoop intimidatie en dreigementen.
Ik probeer hier dan ook een verhaal neer te zetten dat enigszins omschrijft hoe het was en ging maar tegelijkertijd met zo min mogelijk seksueel getinte woorden en details.
Helaas is het zo dat eigenlijk alles met deze man wel seksueel getint was dus schrijf ik het wel op maar hopelijk op een dusdanige manier, waaruit blijkt dat het allemaal wél degelijk tegen mijn zin in ging!
Nee, het is geen pornografisch verhaal geworden. Deze ‘hulpverlener’ verrichtte sadistische pedo-pornografische handelingen, maar daarvan breng je zo beschaafd mogelijk verslag uit. En het is goed dat je het onbeschrijflijke toch opschrijft, Antoine. Mensen moeten weten tot wat voor geraffineerde manipulatie en verbijsterende wreedheden sommige ‘hulpverleners’ in staat zijn. We moeten beseffen dat het ongelofelijke helaas wel degelijk gebeurt. En dan ook gewoon om de hoek. Het kan zo maar iemands buurman in Doetinchem zijn die op deze wijze kinderen mishandelt.